KARLI PEYZAJ

Kış, o sabah dünyayı sessizce teslim almıştı. Kar taneleri gece boyunca usulca düşmüş, sanki doğa kendini beyaz bir mektupla mühürlemişti. Dağların arasındaki küçük düzlük, sabah ışığıyla beraber hem soğuk hem de huzurlu bir nefes alıyordu.

Ufuk çizgisinde beliren gri-mavi gökyüzü, fırça darbeleriyle ağırlaşmış bir rüya gibi görünüyordu. Karın üzerinde belli belirsiz izler vardı; rüzgârın yön değiştirdiğini, ağaçların ince dallarında kar biriktirdiğini anlatan sessiz işaretler… Kimse yoktu, ses yoktu, ayak izleri bile yoktu. Sanki zaman, bu beyaz örtünün altında durmayı seçmişti.

Bu manzaranın ortasında yalnızca biri yürürdü eskiden. Köyün yaşlı bekçisi…
Kimsesizliğin huzurunu seven, sessizliğe söz geçirmeyi bilen bir adamdı. Her kış, güneş doğmadan önce bu patikada dolaşır, karın üzerinde yeni düşmüş taneleri dinlermiş. “Kar konuşur,” de Devamını Göster